Het fantastische leven van Martijn

Aflevering 3 Els

December 16, 2022 Terry de Roode Season 1 Episode 3
Het fantastische leven van Martijn
Aflevering 3 Els
Show Notes Transcript

In aflevering 3 gaan David en Terry naar Groningen, waar Els, de tweede zus van Martijn woont. Els vertelt over haar zoektocht naar Martijn in de jaren na 'de breuk' en hoe het ophalen van de as van Martijn onverwachte obstakels met zich meebrengt. Ook vertellen de  beide zussen over de uitvaartceremonie aan de IJssel.

De podcast Het fantastische leven van Martijn bestaat uit 21 delen. De podcast is een De Roode Productie. De opname, redactie, samenstelling en montage deed Terry. David Paul was naast mede-interviewer ook sparring partner. Eric maakte de muziek, het sounddesign en deed de eindmontage. Wouter ontwierp het logo, de foto is van Tobias Arhelger | Dreamstime

Wil je iets aan ons kwijt? Mail naar podcast@deroodeproducties.nl

Aflevering 3 Els

Welkom terug bij de podcast Het fantastische leven van Martijn, een zoektocht naar een verloren vriendschap.

 

In deze aflevering gaan we naar Groningen, waar we samen met de tweede zus Els dieper in het verhaal van Martijn duiken en de beide zussen vertellen over de uitvaartceremonie 

 

We beginnen met Els. Ik mailde haar enige tijd geleden over de podcast, maar in eerste instantie vond ze het nog te emotioneel. Nu liet ze me weten dat ze er klaar voor is.

Aan Els heb ik meer herinneringen Ook zij is een stuk ouder dan Martijn en ik, maar zij woonde langer thuis, waardoor ik haar als kind vaker gezien heb. Ik herinner me dat ik haar interessant vond, dat ik tegen haar op keek. Ze had een avontuurlijk leven en maakte stoere reizen waardoor zij mij inspireerde. Ik heb er zin in haar weer te zien.
 
 

D: we zitten inmiddels bij Els op de koffie in Groningen in weer een karakteristiek mooi gezellig huis met heel veel kunst. Els is ons de koffie aan het schenken, Cappuccino hebben we gevraagd. 

E: en die krijg je ook

D: Els is de ene oudste zus of de oudste zus van Martijn?

E: nee, Linda is de oudste, ik ben de een na oudste. En dan komt Hans dan Martijn. 

D: Martijn is de jongste. Vond je het spannend dat wij weer langskwamen met Martijn, met zijn verhaal. 

E: ja, ik vond het spannend toen Terry met de eerste keer kwam, toen had ik echt een slapeloze nacht van. Dan komt er weer van alles boven, ja heel veel oud zeer bij natuurlijk ook, want dat zat er natuurlijk ook nog. Niet zozeer vanwege Martijn, maar vanwege de rest van de familie. En met de ceremonie bij de IJssel dat was natuurlijk ook heel erg emotioneel, omdat wij toen eigenlijk in die maand in januari, toen we dat bericht kregen, we van allerlei dingen hoorde die we helemaal niet wisten. Dus dat was sowieso al een enorme schok. En daarna praat je met meer mensen over zijn leven en ja, merk je toch van goh, het is toch bizar dat je zo weinig weet van iemand die je broer is. Maar nee, ik was er nu wel... ik heb ook wel zin om erover te praten eigenlijk. Ik kon altijd heel goed met hem opschieten, 

T: ja

E: dus ja, ik heb verder met hem geen vervelende zeg maar, emotionele negatieve dingen ofzo. Helemaal niet eigenlijk. 

T: nee

E: nee

D: hoe was jouw band met Martijn in jullie jeugd 

E: nou, hij was een nakomertje, he. Iedereen was dol op hem. Ik bedoel het was gewoon een heel schattig jochie. Ik bedoel als je foto’s ziet, het was gewoon een ontzettend leuk jochie. Dus ja, we verwenden hem wel, denk ik. Linda ging al vrij vroeg op kamers en ik ging op kamers toen ik 19 was. Daarvoor zag je hem ook nog gewoon als klein kind, zeg maar. Nou ja, ik was ook een puber, dus ik had mijn eigen sores. Dus ja daar ging je ook niet echt heel diep op in. En toen ik op kamers ging, was ik me hele andere dingen bezig. Toen ben ik hem ook al een beetje uit het oog verloren, zeg maar. 

 

Voor mij is een soort hakbijl in 1990 gekomen en wat ik daarna weet, weet ik van mijn vader en moeder, die vertelde van die detective onder andere. Dat ie verdwenen was en dat hij het geld voor zijn studie had ie opgemaakt en was hij niet met zijn studie begonnen. 

 

D: maar hoe was het dan, dat als je zo goed met hem kon opschieten, dat hij uit je leven verdween?

E: ja, dat was heel raar en ik heb ook heel lang geprobeerd in de tijd dat het internet een beetje opkwam om via internet zoektochten naar hem te doen. En ik vond ook wel echt stukjes van zijn leven, zeg maar. Wat later bleek dat gewoon een soort van ja, hoe zeg je dat, een soort van fictie was die hij zelf gemaakt had, maar goed dat wist ik toen nog niet. En ik vond op een gegeven moment, dat was eigenlijk wel het meest cruciale punt voor mij, dat ik ontdekte dat hij in Brussel werkte voor GroenLinks. En dat ik een foto van hem vond, op zijn leeftijd, want ik had natuurlijk alleen maar foto’s van hem als heel jong kind. Ik bedoel, de laatste keer dat ik hem gezien heb is denk ik in 1990, dat is 30 jaar geleden, toen was hij 20. Dat was in de tijd dat hij net in Amsterdam zat, dus ik wist ook helemaal niet hoe hij er uit zag en dat vond ik al heel raar. Ik wist dat hij schreef voor het internet voor GroenLinks, dat was voor het Europees Parlement volgens mij en ik zag zijn naam onderaan. Ik had natuurlijk gezocht op zijn naam en verder wist ik niets. Dus ja, dan moet je gewoon alles afgaan en denken, nee, dat is hem niet, dat is hem niet, dat is hem niet. Leeftijd klopt bijvoorbeeld niet en toen zag ik die berichtjes van hem voor GroenLinks. En ik dacht van nou, eens kijken, want ik wist wel, hij had mij ooit eens geschreven dat hij bijvoorbeeld antikernwapen was en dat voor Nicaragua in een of andere club zat, dus ik wist wel, van nou, is niet gek dat ie bij GroenLinks is gaan werken. Dus toen ben ik verder gaan graven en toen zag ik inderdaad op zo’n pagina van wie is wie weet je wel, zag ik ineens dat fotootje. Toen dacht ik echt van ja, dat is hem, kan niet missen. Dus dat was voor mij wel het keerpunt, toen heb ik hem ook gemaild via GroenLinks, via die website en uitgelegd van wie ik was en hoe en wat en nou, dat ik ook een hele slechte relatie met mijn ouders had en nog steeds heb, in die tijd was daar ook sprake van. Dus nou, dat mailtje gestuurd, met onderaan iets van geen verplichtingen om wat van je te laten horen, want als je dat niet wil, dan respecteer ik dat ook wel, maar nooit wat gehoord. Dus dat was wel heel erg een teleurstelling voor mij, want ik dacht van ja, we zitten toch een beetje op gelijke, hoe zeg je dat, emoties, denk ik, dat wist ik natuurlijk ook niet zeker. Maar goed, als je dan niks hoort, dan denk je ook van ja. En ik wist gewoon zeker dat hij het was, dus ja dan. Kijk, als je dat niet zeker weet, dan denk je van oh ja, ok, ik heb de verkeerde te pakken, jammer dan. 

En daarna, dat was ook wel bizar, toen ontdekte ik een soort van blogje van hem over zijn tijd in Amerika.

T: ja

E: dat blogje heb jij waarschijnlijk ook wel gezien, ja... Daar vertelde hij allerlei dingen, dat hij gek was op film. Nou, daar stond van alles in dat ik wel interessant vond en dat ie een relatie had met ene Alec of Alex die werkte bij een bank in Amerika. Dus ik ben die bank gaan zoeken. Nou dat moest ergens in Chicago zijn, volgens mij en ik vond daar inderdaad iemand met die naam die ook bij de bank werkte, dus die heb ik ook gemaild. Ook niks gehoord natuurlijk. Die man heeft vast gedacht van nou, dat is een een of andere gek, weet je wel, die iets van mij wil. 

T: wat ik wel mooi vind is dat jij, grappig dat je inderdaad dan toch uiteindelijk allemaal hetzelfde doet, he? Ik heb hem toen ook gevonden bij GroenLinks en ik heb hem ook gemaild en onmiddellijk een lege mail teruggekregen. 

E: oh

T: maar ik had dus niet een uitgebreide mail, maar meer van he, ben jij dat Martijn uit Deventer of zoiets, he? En toen heb ik direct weer teruggemaild en daar heb ik toen nooit meer antwoord op gehad. Ik heb altijd het idee gehad een soort paniekreactie geweest, dat je gewoon even zo schrikt dat je gewoon op verkeerde knoppen gaat drukken, waardoor er een lege mail per ongeluk verstuurd wordt. Een andere uitleg kan natuurlijk zijn, he, dat je .... ik heb je niets te melden, ik stuur je een lege mail, ik heb je niks te melden. Dat bij de bank heb ik niet eens gedaan. 

E: nee. Oh ja, ik wel hoor.

Allen: hahaha

E: ja, dan wil ik ook het naadje van de kous... en ik dacht ook van ja, he, baat het niet, dan schaadt het niet. En daar kwam nog een verhaal van de Google-verhaal in Ierland achteraan. 

T: ja

E: ik weet niet hoe ik daar nou weer bij kwam, maar ja, ik bedoel ik ben bibliothecaris, he. Bibliothecarissen die weten hoe ze moeten graven. En toen kwam ik op gegeven moment erachter dat hij naar Ierland was vertrokken en dat hij bij Google zou werken. Dus toen heb ik iemand via Message een berichtje gestuurd. Ik weet ook niet meer hoe ik achter die naam van die jongen bij Google ben gekomen. Maar in ieder geval dacht ik van nou, he, weer een openingetje, probeer het gewoon. 

T: Ja

E: baat het niet, dan schaadt het niet. Ook niets gehoord, natuurlijk, zal ook wel gedacht hebben: idioot. 

Allen: hahaha

 

Ik vind het bijzonder dat Els en ik onafhankelijk van elkaar eenzelfde soort zoektocht hebben gedaan. Ik vroeg me vaak af waarom ik bleef zoeken. Het was duidelijk dat Martijn geen contact wilde. Waarom bleef ik dan toch pogingen doen? Het was niet zo dat ik er nou de hele dag mee bezig was, maar eens in de zoveel tijd voelde ik de behoefte en ging ik weer eens op zoek. En nu ben ik zelfs samen met David een hele intense zoektocht gestart. Waarom blijf ik zoeken? 22 jaar geen contact is echt heel erg lang. Ik leg het voor aan Els.

 

T: deze zoektocht gaat natuurlijk eigenlijk ook over... iemand, die je dierbaar is, die verdwijnt, hoe ga je daar mee om en waarom stop je niet met zoeken?

E: oh, dat is wel een goede vraag, ja. Eh... nou, omdat ik gewoon heel erg nieuwsgierig was en wat is er van je geworden. En ik wil gewoon weten... nou ja, je wilt antwoorden op je vraag en aan de andere kant had ik ook zoiets van, ja, je kunt wat aan mij hebben of zo. 

T: ja

D: wij begrijpen elkaar.

E: ja

T: ik had zelf dus ook, eens in de zoveel tijd dat ik de behoefte had om contact te leggen, was ook eigenlijk een soort boodschap een soort lijntje uitleggen, zo van ik ben niet boos, het maakt me niet uit. Wat het ook is, mijn deur staat altijd open, dat was ook een beetje mijn boodschap.

E: ja

T: had jij ook zo’n soort gevoel erbij

E: nou, ik weet wel dat ik in die mail toen gezet heb van ja, ik heb eigenlijk hetzelfde dat gevoel van breken met je familie, dus ik begrijp dat, dus als je behoefte hebt om daarover te praten, dan kom alsjeblieft. Maar dat zal jij ook gedacht hebben, want ik denk dat jij Martijn nog een stuk beter kende dan ik zelf. 

T: ik heb hem natuurlijk als kind, mijn vriendschap eindigt een beetje op bakvis niveau. We zijn even oud, dus we groeien op. En ook de vanzelfsprekendheid van de vriendschap, omdat je buren bent en bij elkaar op school zit. Maar ik kan niet zeggen dat ik hem heel erg goed kende. Ik voelde heel vaak dat ik eigenlijk een soort van collateral dammage was, omdat hij geen contact wilde met name denk ik met jouw vader niet, met jouw ouders niet en dat ik dus gewoon in dat kamp hoorde, omdat mijn ouders daar nou eenmaal naast woonde. 

 

D: waarom denk je dat Martijn nooit meer contact heeft willen hebben met jou of met Terry, dat hij niet reageerde.

E: voor hem was het waarschijnlijk te confronterend allemaal. Dat is het enige wat ik kan bedenken. Dat ie denkt, ik wil gewoon dat leven, wil ik achter me laten. Ik wil er gewoon niets meer mee te maken hebben en dat wij daar toevallig een plekje in hadden.... ja... Vooral mijn vader die natuurlijk heel overheersend was en alles wat links was, wilde afbranden en die ook van die uitspraken deed, van nou, als je PVDA stemt, nou, dan kom je het huis niet meer in of zo en dat soort ongein. Dus ja, dat was ook niet echt een open sfeer, er werd ook nooit over dingen gepraat dus als wij ruzie hadden dan sloegen we met deuren en dat was het dan. Ik denk dat het hem heel erg benauwde en zeker omdat ie, waarschijnlijk wist ie toen allang dat hij homo was, wist ik trouwens niet hoor. 

D: heb jij het dus nog ooit met je ouders gehad over zijn geaardheid. Ik weet...

E: nee, nee nooit. Nee, want ik heb zelf het contact, alle contact met mijn ouders verbroken, dus nee... ik kwam ook nauwelijks meer thuis dus eh...nee. Sowieso een zinnig gesprek met mijn ouders over homoseksualiteit, nee.

En misschien was het ook wel, want dat weet ik van mijzelf nog wel van ehm... dat je een soort van gevoel hebt van, ik had altijd een enorm minderwaardigheidscomplex. Dat kwam door mijn vader, want mijn vader kleineerde mij altijd, van je kan niks. Oh, wil je op kamers? Nou, dat wordt toch nooit wat, weet je wel, zo. En volgens mij deed hij dat ook bij Martijn dus ik kan me heel goed voorstellen, je wordt heel onzeker dan. 

T: ja

D: oh wow.

E: en het kan best wel zijn dat Martijn ook zo’n soort gevoel had, ze moeten mij toch niet, dus laat maar zitten.

D: ze zitten niet op mij te wachten

E: precies. Nou ja.

D: je ouders hebben dus hele boze brieven naar je gestuurd

E: ja. Daar stond bijvoorbeeld in van, omdat ik dus gebroken had met mijn ouders, van je verpest onze oude dag. Dat stond er letterlijk in en nou ja...

D: en je sluit niet uit dat Martijn dat ook heeft gehad nadat hij ...

E: nou, ik weet dat Martijn zelf een brief naar hun heeft gestuurd, die ook niet mis was. 

T: ik denk niet dat je vader en moeder een adres hadden waar ze hem naar toe konden sturen.

E: ze wisten niet waar hij was

T: ze wisten niet waar hij was

E: hadden ze wel willen doen misschien, maar dat was niet gelukt dan, nee

D: nee

E: maar hij was wel zo geobsedeerd, dat hij die detective achter hem aanstuurde. 

T: ja

E: Misschien was dat meer om het geld, want dat zat hem wel heel erg dwars, dat hij dat tegen mij zei: hij is er vandoor met het geld.

T: ja

D: want heeft hij een detective ingehuurd of is het via een televisie- of radioprogramma gegaan

E: nee, een detective had hij ingehuurd. Was echt een detective.


 T: Martijn lijkt als strategie te hebben niet de confrontatie aangaan maar te vluchten en... of niet te vechten

E: dat deden we allemaal. Niemand maakte bij ons ruzie. Maar dat deed je ook, we waren gewoon bang voor mijn vader. Die kon gewoon echt.... heel agressief zijn. Volgens mij heeft hij Linda ook echt wel behoorlijk klappen gegeven, die kreeg ik trouwens nooit, maar Linda wel. 

T: maar ik denk wel echt dat jullie alle klappen hebben gekregen, dat hij al zijn energie in Hans stopte. Die zat natuurlijk ook in de puberteit en je vader en Hans die botste heel hard

E: maar die werd wel altijd de hand boven het hoofd gehouden. 

T: en hand... ja precies en Martijn die zorgde gewoon dat hij overal tussendoor, dus dat VWO, dat ging glansrijk, zeg maar. Niemand had zorgen over dat kind. Hij was nooit bij de politie, hij zat nooit in de problemen, ja, een paar keer dat hij dus iets geks heeft gedaan, da puberale...

E: oh... ik denk dat dat inderdaad zo was 

T: hij bleef gewoon...

D: uit de wind

T: ja, uit de wind

E: ja precies. Het was ook een nakomertje, dus het was ook niet de bedoeling dat ie er nog kwam volgens mij.

T: hij heeft wel volgens mij tegen Martijn, net als wat tegen jou ook zei

E: ja, hij kon heel hard zijn. 

T: gewoon heel onaangenaam

E: gewoon ook weet je, iemand echt in de grond stampen. Ja, dat draag je je hele leven mee, dus ik denk dat Martijn hetzelfde gevoel heeft gehad inderdaad. En dan is het wel verdomd moeilijk om jezelf een beetje zelf vertrouwen te geven en misschien is dat ook wel, he die drank en die speed en weet ik wat hij allemaal gebruikte, dat dat toch wel iets is van, he om je beter te voelen. In zijn geval, hij heeft gewoon twee kanten gehad, en dat wordt mij steeds duidelijker, he dat de oude lieve Martijn ook nog ergens in die persoon zat, die verslaafd was of he, die alles mooier wilde maken en een enorme leugens kon vertellen, want dat vind ik van zo’n podcast dan mooi. Ik bedoel, hij is er niet meer en eh... die mensen hebben toch een tijd met hem geleefd en opgetrokken, dat geldt voor ons allemaal, maar ik zou het ook jammer vinden... hij verbreekt de banden, maar ik zou het ook jammer vinden als hij dan in de anonimiteit verdwijnt omdat hij toch wel een impact heeft gehad op heel veel mensen, ondanks het feit dat ik bijvoorbeeld hem vanaf 1990 niet meer gezien heb.

 

D: Hoe is het bericht tot jou gekomen dat hij overleden was? 

E: Nou Linda die belde mij, ik was gewoon stomverbaasd, ik was ook helemaal geschokt. Ja en zeker toen ik hoorde hoe hij dan gevonden was. Dat kun je gewoon haast niet..., dat dringt niet tot je door. Nee, dat was echt heel surrealistisch, ja. Ik had natuurlijk constant overleg met Linda, voordat we bedachten hoe we afscheid van hem wouden nemen. Toen heb ik het plan geopperd laten we hem gewoon cremeren en dat kunnen we daar doen. Dus ik had al gekeken, zijn er begrafenisondernemers die dat doen. Van opdracht krijgen en dan vanuit het ziekenhuis, waar hij opgebaard lag, waar de autopsie was gebeurd, of dat dan kon. Nou, dat kon allemaal, dus dat is geregeld. Ik had contact met een begrafenisondernemer en die zou urn opsturen naar Schiphol. Ger en ik zouden hem dan ophalen. Nou, dat werd tot 3 x volgens mij uitgesteld. Uiteindelijk was het dus een dag van tevoren bekend, dat het om zo en zo laat per vliegtuig zou arriveren en dat het dan bij een of andere loods gebracht zou worden en dat we het daar zouden oppikken. Dus wij naar die loods vanuit hier, vanuit Groningen. En ik was natuurlijk ook al heel emotioneel, want ja, het is wel heel raar, ja, ik had nog nooit zoiets meegemaakt natuurlijk. En het is dan je broer die je als as komt ophalen, dus dat was heel raar. En toen kwamen we daaraan en dat was een loods en daar kwamen alle vrachtwagens aan. Het was ook helemaal niet duidelijk van hoe en wat. En allemaal vrachtwagenchauffeurs, van die hele stoere kerels die je echt aankeken, zo van wat komen jullie hier eigenlijk doen, want vreemde eenden in de bijt natuurlijk. En toen zei ik, ja, ik kom de as van mijn broer ophalen, dus toen was het ineens helemaal stil. Zo van, ok, En toen zeiden ze ook van, nou dan moet je voor gaan. Dan zorgen we gewoon dat je als eerste weg kunt. Nou, dat was heel netjes. Dus wij kregen op een gegeven moment een doos en daar zat de as. Twee uur rijden terug naar Groningen enne... met de as tussen de schakel en de handrem. Echt heel vervreemdend iets was het. Ik voelde daar wel emotie bij, het was ook een beetje een kille atmosfeer, waar je dan ineens met een urn in de hand staat. 

Te: was het ook echt zo’n urn zoals je dat ziet films? 

E: ja, het was zo’n ding met een schroefdop. Het was geen mooi ding of zo, dat hadden we ook niet geregeld omdat we toch wisten van we gaan er nog wat mee doen.

D: via jou is hij geïdentificeerd, toch? 

E: Ja, ik heb DNA afgestaan. Ik heb een kit aangevraagd en dat heb ik opgestuurd naar het ziekenhuis, waar hij lag. Ja, daar hebben ze uiteindelijk geconstateerd dat er iets van 98 procent overeenkomst was. We hebben hem niet lijfelijk geïdentificeerd.

T: nee

E: nee. Weet je, in 1e instantie denk je van ja, dat moet je doen of zo, maar dan er gewoon zoveel praktische bezwaren, dat je dacht van ja, ik bedoel, dit is ook een methode.

T: ja, en bovendien, omdat je natuurlijk 22 of 23 jaar...

E: ik had hem natuurlijk heel lang niet gezien dus eh.... en dood zien mensen er ook anders uit volgens mij dus dat was ook niet, misschien niet de geëigende manier om te doen.

T: jij hebt toen ook in 2013, want deze kaart is volgens mij van jou, zou jij die willen voorlezen, wat jij toen geschreven hebt?

E: ja

D: wat voor kaart is dit dan?

T: dit is de rouwkaart

D: ja, die ken ik

T: en dit 

E: dat was de uitnodiging voor de ceremonie. 

T: ja en jij had een soort van memoriam

E: Ja, dat wilde ik doen want ik dacht ik wil mijn eigen...

D: je eigen herdenkkaart

T: ja

D: ok, wat mooi

E: ja, ik had een gedichtje van Pierre Kemp opgezet en op de achterkant

Herinner de goede dingen. 10 jaar een ondeugend, fantasierijk kind. Samen lachen als je meezong met de liedjes van Boney M, waar je gek op was. Later op bezoek bij mij in Groningen, misselijk uit de inktvis op de kermis komen. Paasbroodjes bakken voor mij en mijn vriendinnen. Je was net als ik gek op boeken en later op films, begreep ik. Je hart op de goede plaats in je werk voor GroenLinks, voor homorechten en voor het milieu. Zo jammer dat ik je niet kon helpen bij je problemen. Je koos voor geen contact met mij en dat respecteer ik en begrijp ik goed gezien de omstandigheden. Maar ik miste je al jaren. We hadden elkaar misschien kunnen steunen, moeilijk om te weten dat ik je nooit meer beter kan leren kennen. Zet je reis voort en vind rust

T: ja

E: ja, moeilijk hoor zoiets.

D: dank je wel

 

Dat brengt ons bij de uitvaartceremonie van Martijn, die half april 2013 plaatsvond, bijna 3 maanden na het overlijden. Ook Linda vertelde daar over tijdens ons gesprek met haar. Dit zijn de herinneringen van beide zussen aan de ceremonie

 

L: op die begrafenis, dat weet jij denk ik ook nog wel. Nou, een mijn zus had een mooie doos, daar zat zijn as in. Het was ook een groene doos, hadden we expres al, had ze heel leuk gedaan.

E: en toen moest er wat bedacht worden om die as in IJssel te verstrooien, dus ik had al opgezocht van er waren een soort containers van hergebruikt papier, heel mooi, maakte iemand, dus die hebben we toen besteld. Daar hebben we de as in gedaan en dat is toen in de IJssel gegooid. 

L: ik had ook allemaal bloemblaadjes, uiteindelijk ging het heel mooi, met al die bloemblaadjes erachter aan. Dat ging zo helemaal over de IJssel, was echt prachtig. Die doos wou gewoon niet in de IJssel.

E: weet nog dat Sjon helemaal aan de oever stond om nog even een zetje mee te geven.

L: Toen zeiden, ik weet niet meer, ik denk die meiden uit Brussel, maar die zeiden tegen mij nou, dit had Martijn leuk gevonden. Want er was namelijk een hardloopwedstrijd met een hoempapa orkest. Ik had bedacht om iets te zeggen en te zingen. En mijn zusje wilde iets zeggen. En ik dacht: hoe gaat dat met dat hoempapa orkest. En toen zeiden zij: nee juist leuk. Dit had Martijn leuk gevonden. 

T: ja, geweldig, ja! Ik kan me het ook in een keer weer herinneren, ook dat geklungel inderdaad met die doos, wat maar niet lukte. 

L: maar ohohoh, dat was echt wel een ding. 

T: ja 

L: prachtige plek daar, ze hadden ook een fantastische lunch georganiseer. Heel mooi, met bloemen en kaarsen. Ja, ik vond het wel mooi gedaan. Hij heeft ook altijd beweerd dat mijn moeder was overleden en niet mijn vader. Heeft ie allemaal aan al die mensen verteld. Dat mijn moeder was overleden en niet mijn vader.

T: vanaf 1991 heeft hij dat verteld? 

L: Kennelijk ja. En dan streng gereformeerd. Adri kwam uit een streng gereformeerd gezin. Hij niet, hij komt uit een katholiek gezin, dus hij heeft al die dingen geconfabuleerd.

Hij heeft ook gezegd dat een van zijn zussen in Afrika woonde, mijn zusje is een paar keer in Afrika geweest, want ze had een vriendin die daar weer mensen kende, maar geen van ons heeft in Afrika gewoond. Dus zij waren ook flabbergasted toen ze hoorden dat mijn moeder nog leefde, dat wij daar waren, dat ie nog een broer had, weet je. Die waren flabbergasted, hoe zit dit? 

E: ik stond op een gegeven moment in de wc, met een aantal mensen ook van GroenLinks. Oh ben jij Els? Ja, hij heeft veel over je verteld. Jij bent die zus uit Zuid-Afrika en ja, hij had heel veel gemeen met jou. Dat was meteen eigenlijk de sfeer van de gesprekken, zeg maar.

D: Was het dan ook meteen onthutsend dat jij zei ik kom niet uit ZA. Hoe ging dat dan? 

E: nou ja, de meeste mensen wisten toen al wel dat het groot fantasierijk was, wat hij allemaal verteld had. Er zit een kern van waarheid in, want hij wist waarschijnlijk wel dat ik gereisd had. Dat had ik misschien ook wel uitgelegd of misschien had hij het op facebook gezien, ik weet het niet, maar in ieder geval ja, ik zei van, ja dat was nou een van de fabels die verzonnen had. 

D: nee, vond je het wel fijn dat hij het over jou heeft gehad? 

E: ik wel, ja, want ik dacht nou, hij heeft me in ieder geval niet vergeten. Ja, ik bedoel, ik had zelf helemaal geen negatief beeld van hem, dus. Maar dat was voor mij wel een fijn idee. 

D: erkenning. 

E: ja, want als iemand het nooit over je heeft gehad, dan kon je net zo goed niet bestaan eigenlijk in het leven van iemand. En nu is het ook wel een soort van: hij weet het wel, hij weet ook dat het goed zat.

 

Ik herken wat Els zegt. Op de ceremonie zei een vriendin en oud-collega van GroenLinks, oh ben jij het buurmeisje? Hij heeft het vaak over je gehad. Ik kan me nog de verwarring herinneren die dat bij mij teweegbracht. Zo van als je het dan wel over mij had, waarom hadden we dan geen contact meer? Het was in zijn geheel een verwarrende ervaring, met alle emotie en het verdriet, die nieuwe mensen, de drukte van de hardloopwedstrijd en dat hoempa pa orkest en natuurlijk ook nog die dingen die niet klopten. Naast wat Els en Linda net al noemden, bleek dus ook nog dat Martijn niet bij Obama had gewerkt. 

Toen ik later die dag in mijn eentje terug naar huis reed, probeerde ik te verwerken wat ik allemaal gehoord en gezien had. 

Wat nieuw voor mij was, was dat Martijn een langdurige relatie heeft gehad met een 12 jaar oudere man, Adri. Linda noemde hem net al even. Adri kwam trouwens wel echt uit een gereformeerd gezin. Martijn en Adri leerden elkaar in het begin van jaren 90 kennen, Adri is in 2005 overleden, maar zijn familie was ook op ceremonie, al heb ik hen toen niet gesproken.

 

T: ik heb onthouden dat er tijdens uitvaart muziek gedraaid werd die van een Playlist kwam? Of van een Usb of van een Ipod kwam? 

L: ja, dat kan Tineke gedaan hebben, dat zou heel goed kunnen. 

T: en Tineke is de zus van? 

L: Tineke is de zus van Adri. 

T: Adri, ja

L: zijn ex-vriend ja. 

L Even een what's appje sturen. Ik heb geschreven: Hallo Tineke, Terry, het vroegere buurmeisje uit Schalkhaar wil een podcast maken over Martijn. Zou je daaraan mee willen werken? En zo ja, mogen zij jou dan bellen?

 

Hiermee eindigt deze aflevering van de podcast Het Fantastische leven van Martijn. 

 

In de volgende aflevering gaan David en ik samen naar Tineke, de eerste persoon die we gaan spreken die Martijn gekend heeft na de breuk. 

Te: wat jou voor mij heel bijzonder maakt... Ik heb het gevoel dat jij een beetje het stokje hebt overgenomen.

Ti: nou, hij had het wel vaak over jou. 

Te: echt? 

Ti: ja, echt ja