Het fantastische leven van Martijn

Aflevering 13 House

January 05, 2023 Terry de Roode Season 1 Episode 13
Het fantastische leven van Martijn
Aflevering 13 House
Show Notes Transcript

In aflevering 13 verdiepen David en Terry zich in de opkomst van de House, eind jaren 80. Terry spreekt ook Annemieke weer, maar dat gesprek loopt heel anders dan gedacht.

De podcast Het fantastische leven van Martijn bestaat uit 21 delen. De podcast is een De Roode Productie. De opname, redactie, samenstelling en montage deed Terry. David Paul was naast mede-interviewer ook sparring partner. Eric maakte de muziek, het sounddesign en deed de eindmontage. Wouter ontwierp het logo, de foto is van Tobias Arhelger | Dreamstime

Wil je iets aan ons kwijt? Mail naar podcast@deroodeproducties.nl

Aflevering 13 House

Welkom terug bij de podcast Het fantastische leven van Martijn, een zoektocht naar een verloren vriendschap. 

In deze aflevering verdiepen David en ik ons in de opkomst van de house eind jaren 80 en ik spreek opnieuw met Hans af.

Maar we beginnen met Annemieke, met wie ik weer een belafspraak heb. We zijn inmiddels een aantal weken verder en ik wil graag een afspraak plannen voor het interview, maar het gesprek gaat een heel andere kant op.

Annemieke is na ons vorige telefoontje gaan nadenken over de periode dat Martijn en zij bevriend waren en ze is een stuk minder uitgesproken dan de eerste keer. Annemieke nuanceert het verhaal van Martijn die aan de drugs en drank was, op straat leefde en daar prostitueerde. Ze geeft aan het niet meer zeker te weten. Ze geeft ook aan dat ze liever niet meewerkt aan de podcast. Ze vindt het lastig om terug te gaan naar die tijd, maar ik mag wel haar naam en inbreng gebruiken. 

Ook dit had ik niet zien aankomen. Een deel van mij wil heel graag mee in het verhaal dat Martijn toen niet zo heftig geleefd heeft. Maar aan de andere kant was Annemieke in het eerste gesprek zo duidelijk over hun tijd samen, ze klonk toen heel oprecht. Door haar ben ik opnieuw gaan luisteren naar wat Tineke over de begintijd van Adri en Martijn vertelde: dat Adri zei dat Martijn in de goot lag, dat hij aan het zwerven en aan de drugs was. Dat Martijn aan lagerwal raakte doordat zijn vader de toelage had gestopt, dat Adri hem toen oplapte. Dat Martijn broodmager was. In eerste instantie heb ik dat figuurlijk opgevat, maar nadat ik Annemieke voor de eerste keer sprak, luisterde ik ineens heel anders naar wat Tineke zei en ik schrok ik van hoe die twee beelden bijna letterlijk overeenkwamen. Ik ben in de war, ik weet niet meer wat ik moet geloven.

Ik bel met Hans om dit aan hem voor te leggen. Hij kent Annemieke, hij heeft me op haar spoor gezet en zij waren ook bevriend in die tijd.

 T: een reconstructie van wat Annemieke mij verteld heeft, want Martijn is op een gegeven moment toen ook naar Amsterdam verhuisd. En zij waren eigenlijk dag en nacht samen, hele goede vrienden. Hebben van alles en nog wat geprobeerd samen, geëxperimenteerd met allerlei soorten drugs. En zij vertelde dat Martijn ja gewoon echt aan de speed en aan de drank was, wist dat hij homo was en eh... De eerste keer zei ze dus dat toen ook al op straat leefde en leefde van de prostitutie.

H: oh, dat heb ik nooit geweten. Dat hoor ik voor het eerst.

T: maar de tweede keer wist ze dat niet meer. Toen zei ze, weet je ik weet het gewoon niet zo heel goed meer.

H: Kijk, Wij zijn vrienden geworden, Martijn zat geloof ik bij Annemieke in de klas. Dat was in de tijd dat de house opkwam. We hadden een hele clan. Jan, Elly was erbij en Monique was erbij enne... Annemieke is toen in Amsterdam beland op een gegeven moment, hier vanuit Deventer. Haar vriend was ook DJ, die zorgde er ook voor, dat was iets latere periode, dus na de acid. Die konden die feesten ook allemaal vinden want die zaten ook echt vet in die scene. Zij dealde ook en daar kwamen wij ook vrij regelmatig. 

T: volgens mij is die Acid zo eind jaren 80, begin jaren 90 zo opgekomen?

H: ja, 88, is dat begonnen voor ons, in die tijd.

T: ik weet wel dat ik juist in dat jaar, ik was dus blijven zitten op de havo dus ik zat nog op het GGC dat jaar dat Martijn een tussenjaar had. En ik was juist in dat jaar heel serieus, ik dacht ja potverdomme, nou ga ik het ook een keer halen ook, dus... ik heb me best wel afgesloten van al dat gefeest. Vastberaden om die opleiding te halen.

H: Martijn was in die tijd ook heel vaak bij me. Toen heb ik mijn broer ook leren kennen in die tijd, weet je wel. Toen praatten we ook heel veel, maar we blowden ook als gekken.

We zijn echt in dat leven ingedoken, weet je wel. We zijn echt in die house, in het begin van die houseparty’s in Amsterdam, zijn we daar gewoon in beland, weet je wel met alle gevolgen van dien. 

De Gaultier organisatie, dat was een house organisatie ook, die die hele grote feesten organiseerden. Die kwam later hoor, na die Acid periode. Maar die, ja, die, dat was de top van de feesten, was dat. Als je daar een kaartje voor wist te bemachtigen, want dat moest allemaal via omwegen, want die kon je echt niet bij de VVV kopen, geloof mij nou maar. Weet je, en daar werd dus ook de allerbeste drugs verhandeld, die je maar krijgen kon. Dan praat ik over pillen en coke vooral. Toen werd het op een gegeven moment vooral dat dansen, dus het dansen onder invloed van pillen en dat soort spul. Je ging helemaal uit je plaat gewoon. Dat was het gewoon.

T: ja

H: want zo ben ik mijn ex ook tegengekomen. Die ben ik op een Gaultier party in een heel groot kasteel ergens in het zuiden van het land ben ik die tegengekomen. Daar was iedereen helemaal verkleed, weet je wel, als markiezen en gravinnen. Daar is Martijn toen ook mee geweest. Die feesten waren dat je uit je plaat ging op dat dansen op die drugs. Die combinatie, daar ging Martijn ook superhard op, want die slikte en snoof net zo hard met ons mee, hoor. We zijn ook heel wat van die feestjes af geweest, ik kan me ook echt nog herinneren dat je op Rave ging naar die pilletjes. Weet je wel, zo van, wie heeft er wat. En wij kenden natuurlijk een hoop mensen uit die scene, dus we wisten altijd wel iemand die wat kon regelen.

Maar dat is bij een aantal mensen behoorlijk uit de hand gelopen en Annemieke is die is er behoorlijk aan geweest, volgens mij.

T: ja, en dat zegt ze ook, maar samen met Martijn. En zij heeft aangegeven dus niet mee te willen werken, omdat ze het gewoon, ze wil niet terug naar het verleden. 

H: dat kan ik me ook helemaal goed voorstellen, want ik heb ook herinneringen aan die tijd en aan sommige dingen, daar denk ik ook liever niet aan terug. Want ik heb ook nog wel wat drugs gebruikt in mijn leven, Terry, dat mag je best weten

T: ja

H: en ik ben een jaar of 10 geleden, ben ik gewoon helemaal radicaal gekapt met al die shit, dus met alle harddrugs en met blowen en dat soort dingen. Maar ik ben wel heel verslavingsgevoelig

T: ja

H: en dat heeft Martijn denk ik ook, dat zit een beetje in onze genen, denk ik

T: dat denk ik ook. Ik denk dat als ik zo zijn verhaal aan het optekenen ben, denk ik: goh, ik zie bij Martijn iemand die heel talentvol is, die het eigenlijk heel goed doet, maar die als een soort rode draad altijd die donkere kant heeft van die verslaving. 

H: ja, ja, dat is heel erg herkenbaar

T: ik heb het idee dat jij veel meer een open boek bent, dat jij eigenlijk altijd dus veel meer eh... ja, van jezelf hebt laten zien, van wie ben jij en wat zit je dwars. En dat wil natuurlijk niet zeggen dat iedereen altijd alles van je weet en net wat je zegt, je zal naar je klanten...

H: nee, want dat is in mijn situatie ook heel vaak een heel slecht punt geweest voor mij, dat ik een open boek ben.

T: ja

H: want dat ben je soms ook tegen de verkeerde mensen en dan ga je keihard op je bek, kan ik je vertellen.

T: jawel, maar dat is misschien ook wel de reden waarom jij nog leeft

H: ja, dat is waar. Ja, dat verhaal heeft ook twee kanten.

T: Ja en dat is misschien de reden waarom Martijn niet meer leeft en waarom hij in mijn, nog steeds, ben ik bang, in zijn eentje gestorven is, eenzaam gestorven is in Ierland. 

H: ja

T: en het lijkt erop alsof Martijn in zijn hele leven niemand in vertrouwen heeft genomen over zijn eigen problematiek, dat is volgens mij gewoon zijn eigen doodsteek geweest want...

H: ja, dan loop je compleet vast, dan loop je helemaal vast. Hij heeft gewoon echt in twee werelden geleefd

T: Ja

H: wat natuurlijk aan de hand was is dat hij zijn eigen zijn, zijn persoonlijkheid, voor zijn gevoel heeft moeten onderdrukken vanuit de situatie thuis en dat is voor ons allemaal herkenbaar en dat is ook heel vormend geweest voor zijn karakter.

T: ja

H: en dat dat steeds verder gaat, he, dus dat je steeds onder de radar blijft, dat hou je natuurlijk niet vol. En zeker niet als je extreem leeft, he, drugs gebruikt en drinkt enzovoorts en dat op een gegeven moment dan escaleren de toestanden. Dan creëer je dus twee werelden omdat het niet anders kan. En vanuit die twee werelden is hij ten onder gegaan, denk ik. Dat heeft hij niet vol kunnen houden.

T: nee.

H: want de ene wereld die goed was, zeg maar, laat ik het maar zo even noemen, tegenover de zwarte wereld. Die zwarte wereld die wint het dan altijd op den duur, als je er niets aan doet.

T: .......nee.

 Het scenario dat Hans omschrijft komt mij over als best realistisch. Als je de zwarte kant van jezelf je hele leven niet accepteert maar wel voedt, dan is het vervolg onvermijdelijk... Een trieste conclusie.

 Hans heeft het verhaal van Annemieke over Martijn als prostitué dus nooit eerder gehoord, maar hij bevestigt wel de wilde tijd van uitgaan met veel drugsgebruik. Hij schetst ook een levendig beeld van die acid-tijd, ik ken die wereld niet. 

De opkomst van de Acid met de bijbehorende drugs gaf destijds al een splitsing in de vriendengroep en ik hoorde niet bij die nieuwe groep. Ik had het in die tijd nog niet zo door, maar als ik nu terugkijk dan had ik toen al veel minder contact met Martijn. Onze vriendschap was tot het einde van de middelbare school zo vanzelfsprekend geweest dat ik de verwijdering van toen als tijdelijk beschouwde. Ik vertrouwde er volledig op dat het gewoon weer goed zou komen. 

 Er is nog een vriendin uit de housescene die ik kan benaderen, Hans noemde haar al even, Monique. Ik kende haar zijlings via Martijn, zij was ook een goede vriendin van Manon. Ik vind een Monique op de socials die het volgens mij zou kunnen zijn en stuur deze Monique een kort berichtje met de vraag of we elkaar kennen. Ik wil tenslotte niet het hele verhaal van Martijn plompverloren naar een wildvreemde sturen. Er volgt een mailwisseling.

Hallo Terry, wat leuk dat je me een bericht stuurt. Misschien kennen we elkaar uit Deventer? Mij gaat nog geen lichtje branden. Ik zie dat we Manon als gezamenlijke connectie hebben. Kennen we elkaar via Manon? Groet, Monique

 Ha Monique, ik weet ook niet meer precies hoe wij elkaar kenden. Manon was jarenlang een van mijn beste vriendinnen. Volgens mij liepen onze vriendenkringen door elkaar. Was jij naast Manon ook bevriend met Hans en Martijn? 

M: er begint me nu wel iets vagelijks te dagen. Jij was (bent?) een lange dame, had lang (henna?) haar, was spontaan en verstandig? Ik was bevriend met Martijn en kreeg Hans erbij. Met Martijn en Hans gingen we op een bepaald moment naar houseparty's in Arnhem en Amsterdam. Daar ben ik mee gestopt waar zij nog jaren verder gingen. Ik vind het leuk om zo de lijntjes van het verleden uit te zoeken. Het gebeurt niet vaak dat iemand zegt: kennen wij elkaar? 

T: wat een leuke omschrijving, vooral dat verstandig. ;-) Van jou weet ik nog dat je goedlachs was en zwart getoupeerd haar had. Martijn was mijn buurjongen, we zijn samen opgegroeid. Later op de middelbare school waren Manon, Martijn, Judith (die andere lange meid met de grote rode krullenbos) en ik een vier-eenheid. De housescene ben ik niet ingedoken, ik ben één keer met Martijn in Amsterdam naar de Roxy of de IT geweest, maar het paste echt niet bij mij. Dus het was ook direct de laatste keer. Het staat me toch ook nog bij dat jij in de Elegast of Bouwkunde kwam? Anders het Burgerweeshuis misschien? Als ik zo terugkijk, wat ik de laatste tijd vaak doe, dan waren het mooie tijden daar in Deventer. Ik heb er echt goed herinneringen aan. Ik ben echter wel met een missie op zoek naar mensen uit het verleden. Ik ben namelijk een podcast aan het maken over het leven van Martijn. Allereerst weet ik niet zeker of je op de hoogte bent van de levensloop en het overlijden van Martijn. Dat hoop ik natuurlijk wel, anders is dit wel heel bot.

Ik schrijf in grote lijnen waar ik mee bezig ben. Diezelfde dag bellen we nog. Monique heeft behoefte aan meer informatie, ze was niet op de hoogte van hoe het Martijn vergaan is. Het is een prettig gesprek. Naast de verdrietige en zware onderwerpen lachen we ook veel. Monique sluit af dat ze het allemaal moet laten bezinken, het nieuws dat Martijn overleden is komt behoorlijk hard aan. Ik beloof dat ik wat foto’s van toen zal mailen.

 Een paar dagen later krijg ik de volgende mail.

 Hoi Terry, 

Het was fijn je te spreken, maar ik werd er ook verdrietig van. Het opent vakjes in mijn hoofd die ik dicht had gezet. En tegelijkertijd moet ik lachen om de foto’s. In mijn hoofd zag iedereen er fantastisch leuk en hip uit, maar de foto’s zijn zo gedateerd. Ik had er zo naast kunnen zitten met inderdaad zwart getoupeerd haar. Raar om Martijn zo te zien. 

De confrontatie met het verleden vind ik niet zo prettig, daarom wil ik liever niet geïnterviewd worden. Ik heb wel wat opgeschreven, maar daar wil ik het dan ook graag bij laten. 

Ik heb Martijn leren kennen in 1986 toen ik verkering kreeg met een jongen die ook op het GGC zat. Ik zat op een andere school, maar dan kwam ik naar het GGC en dan gingen we daar in de pauze of een tussenuur met ons allen blowen. Toen die verkering uitging, bleef de vriendschap met Martijn. Onze grote gemene deler was dat we beiden oude ouders hadden, dat vonden we heel saai!

Dank trouwens, voor de link naar dat nummer Our Darkness van Ann Clark. O, dat was echt wel een heel gaaf nummer. Ik weet nog hoe we hierop dansten. En hoe Martijn hierop danste met zijn super-soepele hoofd. Martijn en ik klikten ook echt goed bij het uitgaan. Eerst was het alternatieve muziek en punkmuziek, dan gingen we dansen op de verschillende plekken in Deventer waar het heel donker was. De muziek was donker, de kleding was donker en er was zelfs een café waar je niet mocht dansen bij optredens, je mocht daar geen lol hebben, dat was niet cool. 

Dus toen wij voor het eerst die housescene ingingen, toen ervoer ik dat als heel licht. Zo van he, je mag wel leuk doen, je mag wel lachen. Het is allemaal niet zo zwaar, het mag ook gewoon leuk zijn. 

We zijn een aantal keer naar Arnhem geweest naar housefeesten. Dan gingen we met de laatste avondtrein vanuit Deventer naar Arnhem en namen we de eerste trein ’s ochtends weer terug. Ik had, heel naïef, niet door dat die andere pillen namen. Ik dacht gewoon: wat heerlijk dat dansen, ik gaf me er helemaal aan over!

 Annemieke kende ik ook, we waren niet echt bevriend. Ik woonde aan de ene kant van de straat op kamers, zij aan de andere kant. Annemieke had een relatie met een oudere man, die was DJ en dealde ook. Annemiek en Martijn gaven mij mijn eerste pilletje, dat kan ik me nog goed herinneren. Ik vond het best eng, we waren in mijn kamer, geloof ik. Martijn was in die tijd ook heel veel bij Hans in dat huis in de binnenstad.

De laatste keer dat ik Martijn gezien heb was ergens in 1990. Ik ging met hem naar dat appartement in Amsterdam Noord. Ik zat bij hem achter op de fiets. We gingen met het pontje vanaf station Centraal. Hoe dichter we bij zijn huis kwamen, hoe naargeestiger de buurt werd. Ik weet nog dat het heel lang fietsen was. Ik kan me niet goed herinneren waarom ik Martijn daarna niet meer gezien heb, maar nog wel dat Hans, Annemieke, Martijn en die anderen nog veel langer in die housescene zijn doorgegaan. 

Wat je over het leven van Martijn vertelde aan de telefoon raakt me diep. Het roept bij mij het beeld op van iemand die niet volwassen is geworden, de manier waarop hij met zijn emoties omging. Eigenlijk als een kind nog, zoals we toen deden, toen we nog bevriend waren.

Ik vind het heel prachtig dat je je niet hebt neer kunnen leggen bij hoe het ging en Martijn als het ware weer tot leven wekt. Ik word er stil van.

Groet, Monique

Ik begrijp en respecteer de beslissing van Monique, al vind ik het jammer. Juist van deze periode blijft het wazig wat er nou wel of niet gebeurd is. Ik vind het opvallend dat zowel Annemieke als Monique niet terug willen naar die tijd en ook Hans aangeeft aan sommige dingen niet terug te willen denken. Ik weet niet goed wat ik daarvan moet vinden. Voor mij is het wel duidelijk dat deze mensen en dus ook Martijn behoorlijk de grenzen hebben opgezocht, behoorlijk geëxperimenteerd hebben met van alles en nog wat, maar hoe ver dat nou precies gegaan is, ik heb geen idee.

Ik vermoed dat dit is wat we over deze periode hebben kunnen achterhalen.

 Ik ben geïnspireerd door Monique, het feit dat zij de opkomst van de house zo’n opluchting vond. Ik wil er nu toch ook wel meer over weten, ik wil die aantrekkingskracht begrijpen en kom een driedelige docuserie uit 2018 tegen over 30 jaar house. In de vroege ochtenduren kijk de drie afleveringen, ik vind het intrigerend. Ik zie wel hoe avontuurlijk die beginjaren waren. Die pioniers, dat ondergrondse, avontuurlijke en spannende van de begintijd. Ik kan me achteraf best voorstellen dat ze er helemaal voor gingen. 

Ook zoek ik op het internet naar de Gaultier party waar Hans het over had, waar iedereen verkleed was als markiezen of gravinnen en het duurt niet lang of ik vind de flyer van dat feest. Een eenvoudige flyer: een lichtgeel blad met zwarte tekst. Een grote foto van het kasteel, gekanteld in het midden van het papier, met aan elke zijde driehoekvormige teksten waar alle voor mijn onbekende DJ’s genoemd worden, maar ook datum, adres en routebeschrijving. Het werd vast na het printen dichtgevouwen, zodat je de tekst en de foto pas kon zien als je het vierkantje openvouwde. Het feest was op zaterdag 28 december 1991 in een kasteel in Wernhout. Op YouTube vind ik ook nog een filmpje van het feest. Het ziet er gemoedelijk en gezellig uit met al die vrolijk uitgedoste en mooi opgemaakte figuren. Ze geven gekke antwoorden op de vragen die gesteld worden door de interviewer. Zou dat door de drugs komen? 

 Ik kom er bij toeval achter dat een van mijn collega’s, Peter, in de beginjaren van de Roxy huisfotograaf was. Ik vraag of hij meer wil vertellen over die tijd, Peter stemt in.

We spreken op school af, als alle studenten naar huis zijn. David komt ook. 

 T: eh misschien de eerste vraag, want  ik had jou natuurlijk een filmpje opgestuurd van Adri en Martijn

P: ja

D: kende je een Adri of een Martijn

P: nee, maar het was ook. Er lopen ook zoveel figuren rond die, die, aan je voorbijgaan. Ik kan mij niet herinneren dat ik bijvoorbeeld Martijn dan naakt heb

T: Ja, dat is Adri, is dat

P: Oh dat is Adri, sorry, maar ik kan mij Adri op die manier niet herinneren.

T: nee

P: maar ik kan mij bijna niet voorstellen als hij dat regelmatig deed, dat ik hem dan niet op die manier een keertje tegen was gekomen. Laat ik het zo zeggen. Want het grappige is wel, in dat filmpje, die danseres, die ken ik wel, die daarbij staat.

D: wat jij bent fotograaf, maar in de tijd jaren 90, 80 was jij ook veel op housefeesten en danceparty’s te vinden, begrijp ik toch? 

P: ja, ja, rond 88, er is volgende week, is er een housefeest, dan moet je mee.

D: en dat was nog nieuw in die tijd

P: ja, 88 was het echt. Ja kijk, de eerste is 86,87 maar je kunt er redelijk van uitgaan dat het echt nog de beginjaren van het geheel waren. Nou, ik mee. Ik heb daar, ik kan me echt goed herinneren, ik heb daar echt een hele tijd toch ook staan kijken. En na afloop dacht ik, enerzijds, die avond zelf dacht ik: wat moet ik hiermee. Het gaat maar door, weet ik veel wat. Maar bij nader inzien, toen ik terugkeek, ja maar ik heb wel, eigenlijk zonder dat ik eigenlijk zo goed in de gaten had, heb ik wel de hele avond zo gestaan dus...

D: staan dansen

P: eigenlijk, heel ingehouden nog, maar wel staan dansen.

D: maar was het dan zo anders dan een reguliere stapavond wat je aantrof? 

P: Ja, het ging van redelijk normaal tot behoorlijk extreem. Op de ene of andere manier mengde zich dat volkomen natuurlijk door elkaar heen.

D: dus mensen waren, bedoel je, extravert aangekleed?

P: bloot, er was... tegenwoordig het LHBTI gebeuren dat ging daar op een volkomen natuurlijk manier, liep dat door elkaar. Wat je hier ziet is een zeer uitbundige maar toch ook redelijk doorsnee ogende meid. Dit was bijvoorbeeld Sue, een van de bekendste dames van de Roxy. Transgender.

T: we zien hier een dame die heel extravagant haar, ja, wat zijn het slingers? Een soort kerstslingers he? Die een soort transparant pak aan heeft

P: ik weet niet eens of het een pak is. Het kan ook glitter zijn. Oh ja, hier. Daar is ze ook weer

D: heel gaaf.

T: ja

P: en zoals je ziet gewoon echt letterlijk in haar nakie.

D: was dit echt een omgeving waar het heel veilig was om jezelf te outen en los te breken? Gebeurde dat veel? 

P: enerzijds, het was een tijdperiode. Je had, naar mijn idee, ook echt te maken met en de jaren 80 als zijnde de negatieve jaren. Economisch slechte jaren enzovoorts en de jeugd die ook zoiets had: het komt nooit meer goed. We moeten maar ergens iets zelf doen. Nou ja, dat hing ook samen met de coke, dat versterkte een bepaalde .... En de speed, versterkte ook wel een beetje dat op zichzelf gerichte.

En de house was bijna, ja misschien wel een antwoord daarop, een 180 graden draai daarop. En dat zie je daadwerkelijk aan het gedrag en dat zie je natuurlijk ook, grappig genoeg, aan de drug die gebruikt werd. Als jij vraagt, goh, de coming out, op allerlei manieren, dan denk ik dat de sfeer enerzijds en misschien wel geholpen door de XTC, dat dat gewoon beiden tot heel veel vrijheid leidde op zo’n avond. Je kon doen en laten wat je wilde, niemand keek daarvan op. Bij alles, of ik daar nou als fotograaf rondliep of gewoon puur voor mezelf, maar je kon echt met iedereen, maar dan ook iedereen gewoon even dansen zonder dat de andere kant bijvoorbeeld zoiets had, stel dat dat een meisje was, zo van oh die moet iets van me. Nou ja, je ziet het bijvoorbeeld ook aan zo’n dansende dame, ik ging ook als ik aan het fotograferen was, ik danste ook altijd. En op een gegeven moment, iedereen vond het geweldig en dan zei je weer: daag en top en te gek en..

D: Je kon dus ook met iedereen makkelijk vluchtig contact hebben. 

P: Ja absoluut

D: je kon bijna bevriend zijn met iedereen, zonder dat je .... en alleen weer naar buiten lopen.

P: Ja, dat kon absoluut. En dat ging, alle genders, of dat nou, noem maar op, maakte geen donder uit. Maar ook eigenlijk bijna alle leeftijden. Jongsten waren, laten we zeggen 16 en de oudsten waren, weet ik veel, 50, 55 of zo en ook dat liep volkomen natuurlijk door elkaar.

P: ik vind dit....

T: ja, prachtig!

D: Peter heeft weer een nieuwe foto opengetrokken, maar het is gewoon echt een hele gave uitgaansfoto. Vol kleur en energie en....

T: ja, vrije mensen. Je ziet een hele vrije sfeer en wat ik ook heel leuk vind, je kon heel erg je eigen identiteit hebben, he?

D: het ziet er een beetje uit als de huidige queerfeestjes, waar ik wel eens kom. In Rotterdam heb je echt zo’n queerscene, ben er een paar keer geweest, maar daar is iedereen, alles door elkaar. Met nagellak of niet, heel vrij. Het is dus ook niet per se een gayscene of zo.

P: en Roxy had een behoorlijk stevig deurbeleid. Daar moest je echt je best voor doen om daarbinnen te komen. 

D: wat voor eisen dan?

P: Ja, dat was volgens mij af en toe volkomen willekeurig, I don’t know. Had je de verkeerde schoenen aan, kon je het vergeten. Zag je er, weet ik veel, beetje gabberachtig uit, kon je het vergeten. 

D: Het ziet er dus vrij en divers uit, maar toch, er moest wel een veilige sfeer zijn

P: ja, ja, dat vonden ze heel belangrijk, ook. 

T: Maar wat ik wel echt superleuk vind, dat je vertelt, dat je het positieve ook benadrukt, want dat is iets dat voor mij... Misschien als ik een pilletje had genomen dat ik het ook leuk had gevonden, maar ik vond die muziek gewoon niet, ik kwam er niet door heen. Dus voor mij heeft het altijd een negatieve bijsmaak gehad, zeker omdat je op een bepaald moment ook de gabbers erbij kreeg. 

P: op zich vind ik dat wel leuk, he wat jij zegt, ook qua muziek. Ik kreeg dat ook te horen, jij bent toch helemaal gek, dat is toch geen muziek. House, ja, je moet het ook niet, eigenlijk zien als allemaal aparte stukken muziek of zo. Het was gewoon een groot optreden, een soort opera of in elk geval een orkestraal stuk met een begin en een einde en een apotheose, als je een goede DJ had. En daar kon je, als je daarvoor open stond, kon je echt volkomen in opgaan en dan zag je ook dat zo’n hele massa, zo’n hele Roxy, dat ie langzaam maar zeker daarin werd meegevoerd door zo’n DJ.

 Mooi hoe Peter straalt als hij vertelt over wat de housemuziek met je kan doen, zijn ogen twinkelen helemaal. Ik zie door zijn verhaal Martijn weer op de dansvloer staan, met zijn ogen gesloten, in trance, volledig overgegeven aan de muziek.... 

En met dit prettige beeld van Martijn in mijn hoofd sluit ik deze periode uit het leven van Martijn af. 

Dit was aflevering 13 van de podcast Het Fantastische leven van Martijn. In de volgende aflevering zijn David en ik weer bij Tineke. Haar vrienden Addy en Cees-Willem zijn er ook. Martijn heeft voor beiden een website gebouwd, wat tot op de dag van vandaag levendige herinneringen oproept.

 A: want iedere keer als ik mijn computer nu nog open dan denk ik aan hem, want iedereen heeft Outlook, maar ik heb Thunderbird.

CW: ja dat was allemaal, die Open Source dingen.

Te: oh ja, Open Source

CW: die site was gemaakt in Composer. We hebben ook, toen hij niet meer te traceren was, gewoon die site, we konden hem nauwelijks van het net krijgen, want niemand wist hoe het werkte.

Allen: hahaha