In aflevering 14 hebben David en Terry weer afgesproken bij Tineke om Addy en Cees-Willem te ontmoeten. Martijn heeft voor hen beiden websites gemaakt in de tijd dat hij bij Tineke in huis woonde.
De podcast Het fantastische leven van Martijn bestaat uit 21 delen. De podcast is een De Roode Productie. De opname, redactie, samenstelling en montage deed Terry. David Paul was naast mede-interviewer ook sparring partner. Eric maakte de muziek, het sounddesign en deed de eindmontage. Wouter ontwierp het logo, de foto is van Tobias Arhelger | Dreamstime
Wil je iets aan ons kwijt? Mail naar podcast@deroodeproducties.nl
In aflevering 14 hebben David en Terry weer afgesproken bij Tineke om Addy en Cees-Willem te ontmoeten. Martijn heeft voor hen beiden websites gemaakt in de tijd dat hij bij Tineke in huis woonde.
De podcast Het fantastische leven van Martijn bestaat uit 21 delen. De podcast is een De Roode Productie. De opname, redactie, samenstelling en montage deed Terry. David Paul was naast mede-interviewer ook sparring partner. Eric maakte de muziek, het sounddesign en deed de eindmontage. Wouter ontwierp het logo, de foto is van Tobias Arhelger | Dreamstime
Wil je iets aan ons kwijt? Mail naar podcast@deroodeproducties.nl
Aflevering 14 Addy en Cees-Willem
Welkom terug bij de podcast Het fantastische leven van Martijn, een zoektocht naar een verloren vriendschap.
Vandaag hebben David en ik weer afgesproken bij Tineke om met Addy en Cees-Willem te praten. Zij kennen Martijn via Tineke, hij heeft voor beiden een website gebouwd.
Maar we beginnen deze aflevering met een heel ander stuk van de zoektocht. Ik heb eindelijk reactie van de vriendin en collega van Martijn uit Brussel. Degene die ik op de ceremonie heb gesproken. Op haar verzoek noem ik haar naam niet. Ze schrijft.
Beste Terry,
We hebben elkaar inderdaad even gezien in Deventer, dat kan ik me nog herinneren. Van Martijn wist ik ook dat hij een buurmeisje had met wie hij altijd omging, dat was jij dus. Hij heeft ook wel eens gezegd dat je hem benaderd had maar dat hij daar niet op in ging, waarom is mij nooit duidelijk geworden. Zoals je al schreef, hij had met iedereen uit zijn jeugd gebroken.
Als ik heel eerlijk ben, vind ik het niet prettig om mee te werken aan een podcast, sorry. Voor mijn gevoel klopt het niet bij Martijn die zijn leven nogal verborgen hield en ik heb zelf niet de behoefte om alles over Martijn weer op te halen. Ik heb hele leuke maar ook vervelende herinneringen aan Martijn. Het spijt me, want ik snap heel goed dat je wil weten hoe het zit.
Daarover, tussen 2006 en 2008 woonde en werkte Martijn in Brussel. Eind 2008 vertrok hij naar Amerika, naar later bleek is hij niet naar Amerika gegaan, maar meteen naar Tineke.
Ik vind dit heel jammer, want Martijn en zij waren echt goede vrienden...
Inhoudelijk staat er natuurlijk best veel informatie in dit korte mailtje. Bijvoorbeeld dat Martijn vertelde dat ik hem benaderde... hij heeft mijn mailtjes dus gehad!
Het doet minder met me dan ik had verwacht. Misschien omdat ik veel liever had gehoord hoe zij zich Martijn herinnert. Ik denk dat deze vriendin het langst en het dichts bij Martijn heeft gestaan. Zonder haar inbreng zal het portret van Martijn zeker niet compleet zijn.
Ik snap haar reactie trouwens goed. Het voelt raar om iedereen bij elkaar te brengen, terwijl Martijn juist het tegenovergestelde deed. Aan de ene kant voelt het ongehoorzaam, ook egoïstisch, omdat het mijn behoefte is die ik aan het vervullen ben. Aan de andere kant merk ik dat het ook prettig is om het te delen met de mensen die in hetzelfde schuitje zaten, ook al kenden we elkaar niet.
Er zit niets anders op dan dit te accepteren.
Voor de tijdlijn hebben we nu helderheid: de tweede keer dat Martijn bij GroenLinks werkte was dus van 2006 tot eind 2008. Martijn is dus veel later bij Tineke terechtgekomen dan ik dacht.
Dat brengt ons bij Addy en Cees-Willem. Zij zijn, net als Tineke, lid van de zangvereniging. Cees-Willem is de dirigent en Addy en Tineke zingen in het koor. Martijn heeft voor het koor én voor het bedrijfje van Addy websites gemaakt in de tijd dat hij bij Tineke in huis woonde.
Als David en ik aankomen is iedereen al in de keuken van Tineke, waar het warm en gezellig is als altijd.
de hond Nine gromt
Ti: nou is het net of er een hele gevaarlijke hond zit te grommen in de achtergrond.
A: wij weten wel beter
CW: dat is ook zo.
Te: Nine heeft wel een soort hoofdrol, ze zit er vaak in.
D: want even ter introductie. Jullie zijn vrienden van Tineke, maar ook bevriend met Martijn geweest of...
A: middels Tineke kwam ik natuurlijk Martijn tegen en de allereerste keer dat ik Martijn zag, dat zal ik nooit vergeten. Wij zaten samen in het bestuur van de zangvereniging. En de eerste keer dat ik hem zag dat was op een avond en je had dus een heleboel apparatuur meegenomen en de video stond dus zowat klaar, die zou dus gaan starten. En iedereen zat dus in grote afwachting, nou, laat maar zien wat jullie verzonnen hebben. Ja, en je zal het begrijpen, hij deed het niet. En toen zegt Tinus dus van nou, dan ga ik wel even naar Martijn bellen. En dan denk je van afstand, plek waar we repeteren naar hier, dan moet hij er zo zijn. Maar het duurde en het duurde
Ti: en hij moest met zijn fietsje...
A; met zijn fiets!
Allen: hahaha
A: en uiteindelijk kwam hij helemaal bezweet en rood en kwam hij aan en zo. Toen dacht ik: goh, wat is dat nog een kind. Hij viel mij dus veel meer op als kind als dat het een man was. Anders dan dat je had voorgesteld vond ik. Dat beeld dat jij geschetst had, dat klopte niet zo bij zijn verschijning.
Maar toen zei jij dus, Martijn heeft geen werk, hij zoekt werk. En ik stond net aan het begin van het opzetten van een bedrijfje in rouw en verliesverwerking en ik zocht iemand die een website kon maken. Hij had bij jou een website gemaakt, die vond ik heel mooi, van La Luna. En toen zei ik, iets in de trant mag hij voor ook gaan doen. En zo kwam hij dus ook bij ons thuis en heeft dat gemaakt.
Te: ja
A: zo heb ik hem dus leren kennen
Te: ja
CW: ik weet nog dat wij hier aan tafel gezeten hebben, meerdere keren denk ik nog wel
Ti: ja
CW: om die website in elkaar te zetten.
Ti: ja. En gezellig eten en zo, en een wijntje erbij.
A: altijd een wijntje, altijd ene wijntje
CW: hier in de vensterbank. Huiswijn van de Albert Heijn.
Allen: hahaha
Ti: ja, het moest dan wel allemaal in het groot, dat waren van die literflessen.
A: ja, klopt
D: want hoe oud was Martijn toen?
Ti: eh...
CW: nou ja, die bestanden van die website zijn van 2009.
Te: dus dan was hij 38, 39
Ti: ja
D: en jij vond hem dus nog als een jongen
A: ja, ik vond hem echt een jongetje.
CW: petje had hij op, he, zo?
A: een aandoenlijke jongen, hij kwam echt al heel dicht bij meteen. Hij stal meteen al je hart en was ook heel open over alles. Ik herinner ook nog verhalen over Amerika, dat hij daarnaartoe zou gaan naar een of andere, of hij was er net vandaan gekomen of zoiets. Een rijk figuur, maar dat was misgegaan en dat had hem ook deze kant weer opgedreven.
Ti: de Griekse minnaar, hahaha
A: en ook dat hij geen geld had, maar ook zijn verhaal uit Brussel. Dus meteen ook van GroenLinks en wat hij daar allemaal gedaan had. Dus hij had eigenlijk voor mij twee kanten, want nou ja, hij werd geïntroduceerd van hij kan heel goed die site maken. Kon hij ook, want iedere keer als ik mijn computer nu nog open dan denk ik aan hem, want iedereen heeft Outlook, maar ik heb Thunderbird.
CW: ja dat was allemaal, die Open Source dingen.
Te: oh ja, Open Source
CW; die site was gemaakt in Composer. We hebben ook, toen hij niet meer te traceren was, gewoon die site, we konden hem nauwelijks van het net krijgen, want niemand wist hoe het werkte.
Allen: hahaha
A: ja. Maar ik het ook altijd wel, heel intuïtief een stukje afstand ingebouwd, want anders dan... hij ging ook nooit meer weg. Na afloop nog even wat drinken en dan moest je echt op den duur zeggen van nou, ik moet nog wel even dit of dat of zo, want hij bleef gewoon zitten. En dan vooral natuurlijk met ene wijntje en niet ongezellig, helemaal niet ongezellig, en nogmaals, hij opende zijn hart en vertelde alles, ook over zijn familie en wat er gebeurd was en hoe dat gegaan was.
D: zijn diepste gevoelens dan dus
A: die deelde hij gewoon, ja
D: en wat zei hij dan over zijn familie? Over zijn jeugd? Wat voor verhalen had hij dan?
A: wat ik mij daarvan kan herinneren is dat hij daar heel rationeel in was, over zijn familie. En dan vooral met name, wat bij mij is blijven hangen, dat was dus de relatie met zijn vader. Dat die hem dus nooit geaccepteerd heeft in zijn homo zijn en dat hij daar dus ontzettend veel verdriet van had gehad. Enorm veel, maar dat hij dat gewoon de rug had toegekeerd.
Zijn relatie met Amerika dat hing toen nog heel erg, dat was toen nog actueler op dat moment, dat deed hem heel veel. En als ik het me nog goed kan herinneren zei hij ook van, ik ga het niet doen. Hij vraagt wel of ik terugkom in Amerika, maar dat ga ik niet doen. Want ik verlies mezelf dan. En de tijd in Brussel, dat hij daar dus ook wel heel veel plezier aan had beleefd, dat het daar heel goed was gegaan. Maar op een gegeven moment waren er een aantal krachten of zo die dus min of meer tegen hem hadden gespeeld en toen was voor hem de tijd daar ook klaar.
D: ok. Wat voor krachten?
A: mensen die dus niet meer zo konden waarderen wat hij deed, of andere mensen zochten. Dat hij eigenlijk een soort van overbodig werd gemaakt
D: oh... uitgespeeld.
A: maar ik weet dus toen hij bij ons thuis kwam dat het Amerika verhaal dus heel erg speelde en teruggaan of niet.
CW: hij was ook een soort helpdesk. Een computernerd was het ook.
Te: en jullie betaalden hem wel voor zijn diensten.
CW: ja nee uiteraard
Te: en onderhands dan, niet met een factuur
A: nou, dat is denk ik wel...
CW: dat denk ik wel hoor
A: officieel gegaan. Voor de vriendschap wel, voor mij niet. Want dat had ook meteen wel in de gaten. En ik had ook wel in de gaten, ik moet hem niet eerder betalen voordat het dus klaar is.
Allen: hahaha
A: over betrouwbaar gesproken.
CW: schitterend.
A: ja nee, dat was meteen wel duidelijk. En dan wel in fases, hij heeft wel wat gekregen af en toe., want ik had ook wel door van nou, je zit wel heel erg omhoog met je geld. Ik kan me nog herinneren een gesprek, ik zie hem nog in de stoel zitten bij ons. En toen zei hij: is er hier een slijter in de buurt, want ik vind dat ik zo hard gewerkt heb en ik ga nu eens een hele goede fles witte wijn voor mezelf kopen.
Ti: hij kwam altijd met wijn terug. En dan zei ik, ja ik moet zo meteen nog gaan zingen, ik weet niet of dat ik nu nog een wijntje neem. Maar goed, een halfje, maar goed de fles was waarschijnlijk leeg als ik dan terugkwam, maar daar hield ik me helemaal niet zo mee bezig joh.
A: nee
D: de drank speelde wel gewoon continue een rol
Ti: ja, voor mij niet.
A: een hele grote rol
Ti: maar voor hem dus wel
Te: volgens mij ben jij ook degene die op een gegeven moment Tineke heeft gezegd van eh... gaat... klopt dat wel
Ti: ja, Addy zei tegen mij van joh, is hij niet aan de drank. En toen dacht ik van he? Ja. Dat zat gewoon helemaal niet in mijn hoofd.
A: en daar hadden we het ook wel over, zo van wat moet ik er mee. Jij vond het ook heel moeilijk om tegen hem te zeggen, Martijn zoek het maar uit omdat hij ook niks had.
Ti: nee precies, ik kon hem niet zomaar op straat zetten.
Te: nee
A: daar hebben wij het best heel vaak over gesproken, realiseer ik me dus nu, om jou ook de guts te geven van nou ja, van dit gaat hem niet worden. Maar ook de andere kant, dit is niet goed voor hem ook. Want hij zit in een impasse en hij komt niet verder, terwijl hij toch wel potentie had, dachten wij.
Te: ja
A: en toen is hij dus begonnen met Ierland. Ik weet nog dat hij het vertelde en toen had hij voor die site had hij geld gekregen. Voor die site, die zakelijke site, via contact van mijn man en toen op een gegeven ogenblik. Ik geloof dat hij bij mij nog checkte of hij dus aangenomen was of niet. Hij had een mail gestuurd, er was een heel mailverkeer. Hij moest ook examen doen, examen via de computer, digitaal examen, dat had hij gehaald, geloof ik en toen zei hij nu ga ik vertrekken. En toen zei hij, want hij had mij verteld dat hij helemaal geen geld had, ik zeg maar, ik weet niet meer hoeveel geld dat we kwamen, ik geloof niet veel meer dan 5 600 euro in totaliteit. En dat ik zei van, maar dan ga je daarmee ... En wat ga je dan doen? Zorgen zij voor huisvesting? En hoe kom je dan zo’n eerste maand door? Want van 500 euro, ja, daar kan je volgens mij niet zo lang van leven als je ook nog een beetje een kamer moet inrichten, want hij ging er alleen met zijn koffer naar toe. Hij had geen meubels of niets. Nou dat zag hij wel zitten, hij zag er helemaal geen been in, dus hij ging gewoon weg. Hij is gewoon weggegaan. Hij zag er naar uit.
D: heftig.
A: ja
D: eigenlijk zonder geld is hij die kant op gegaan.
A: ja en toen dacht ik nog van, nou ja, misschien moet ik daar wel een beetje meer naar kijken. Zo kan je dat kennelijk ook aanpakken, he, dat je gewoon maar in het diepe springt. Dat moet ik er maar van leren.
D: jij vertelde, we hadden het heel veel over politiek. Wat waren zijn standpunten?
CW: hij kwam heel links over.
D: LHBI zette hij zich daarvoor in? Homorechten?
Ti: daar was hij niet zo mee bezig
CW: daar heb ik hem nooit over gehoord
A: nee hoor
CW: tuurlijk en zijn werk in het Europarlement,
A: daar heeft hij veel over verteld, dat vond hij leuk, was een goede periode, had ik het gevoel. Toen zat hij behoorlijk in zijn vel, toen werd hij gewaardeerd.
CW: al dat Open Source gedoe of gedoe... maar dat was ook vanuit ideële overweging denk ik, dat hij de grote bedrijven niet vertrouwde dus wat heel veel mensen die met Open Source werken natuurlijk wel hebben. Dat paste wel in zijn wereldbeeld. Gmailadres is dan weer niet consequent.
Te: nee, haha
D: wat was zijn grootste talent, wat is het positiefste over Martijn te zeggen
CW: Oh hulpvaardig en vriendelijk, vind ik altijd wel. Nou ik me dat weer herinner, als er wat was kreeg ik altijd meteen een mailtje, inderdaad voorzien van allerlei Vlaams vocabulaire.
Allen: hahaha
CW: saluutekes of zo, zei hij altijd, salukes
A: ohja
Te: en jij had een beetje het gevoel dat er nog niet uitgekomen was wat erin zat.
A: nee, nee, nee. Ik dacht hier staat een jongen voor me, beschadigt, beschadigt, die aan alle kanten probeert om het leven weer in zijn vingers te krijgen en dat zou ook heel makkelijk kunnen. Je zou dat heel makkelijk kunnen, want je hebt een heleboel talenten. Een soort joie de vivre, had hij. En als je met 500 euro naar Dublin dan ben je, of denk ik ja, van het pad af of je denkt ik red het wel, een heleboel zelfvertrouwen, dat kan ook, doordat hij makkelijk aanschoof bij mensen en zo. Dus die kant had hij ook. En hij was inderdaad lief, betrokken. Hij was echt betrokken bij mensen, echt geïnteresseerd ook was.
Te: ik wilde even wat voorleggen, want David zei gisteren, je zit in een tunnel. Eh...met al die verhalen die ik in de afgelopen maanden heb gehoord van al die mensen, dat ik denk van ja. Hij was eigenlijk heel sociaal tenzij... die dan op die ij-sprong zat van moet ik nou kiezen voor de vriendschap of voor de verslaving. Of het nou blowen of drank is, dan koos hij toch voor die verslaving. Net als dat hij bij jou ook niet gekozen heeft voor eh... in een verslavingskliniek gaan of proberen, is hij gewoon weggegaan en is hij weer doorgegaan. Dus mijn tunnelvisie is een beetje dat ik denk dat Martijn dus, dat hij in die zin een beetje kameleon is geweest, dat hij vriendschappen koesterde waar hij eigenlijk dus toegang kreeg omdat hij zelf niet zoveel geld had tot drank of blowen. Ik vroeg mij af wat jullie daarvan vinden, als ik dit zo zeg
A: nee, ik denk niet dat hij jou gekozen heeft omdat hij dacht van nou, daar kan ik wel mijn verslaving botvieren of zo, dat geloof ik niet. En hij zocht natuurlijk wel een omgeving, he, die hem goedgezind was, want hij was toch beschadigd. Twee gezichten had hij, dat verhaal over dat Brusselse gebeuren dat kon hij heel goed vertellen en ik geloofde hem ook. Dat hij daar dus ook heel goed werk had gedaan, dat hij daar van betekenis was geweest. Maar als ik hem dan weer hoorde over zijn privéleven en nou ja, zo’n Amerika verhaal en hoe hij dan ook met zijn financiën omging en dan dacht ik van nou, dat klopt niet. Je bent niet heel, je hebt de zaak op een rijtje.
D: andere vraag, want hij heeft Adri wel gehad. Adri is overleden dus, op een nare manier
A: ja
D: ik hoor jou vertellen over zijn trauma aan jeugd en niet de erkenning van zijn ouders, het verdriet om Adri, was dat er eigenlijk ook. Of was het verdriet om zijn jeugd groter
A: daar heeft ie... hij heeft het er wel over gehad, voor zover ik dat kan herinneren, maar niet dat het zo’n enorme impact... wel, ik kan me niet voorstellen dat hij toen nog in de rouw zat of zo. Snap je? Dat hij echt rouwde.
Ti: hij heeft wel weer een hulp zelf groep gezeten in Brussel en hij zei dat hij vooral de anderen aan het helpen was. Dus hij liet het niet binnenkomen
A: nee
Ti: maar het zat er natuurlijk wel. En ik vond dat het daarna ook gewoon minder ging met hem
A: ja
Ti: hij was een beetje stuurloos geworden.
A: ja, stuurloos. Alleen maar aan te sturen door, denk ik dan, door die iemand die hij 100% kon vertrouwen, want hij hield ook wel een beetje een slag om de arm denk ik.
Ti: dat zou niet zomaar gebeuren
D: en voor hem ging en de wegloopoptie er niet was, want nu kon hij iedere keer weg als het te moeilijk werd.
A: ja
Te: ja, maar dan moet je natuurlijk wel een stuk van jezelf ook... je moet toch je zelf ook een stuk openen voordat je, ja, kan stoppen met weglopen. Dus hij is eigenlijk gewoon de hele tijd alle confrontaties uit de weggegaan
D: en zich niet ook laten helpen dus op die manier
Ti: nee
A: nee
D: en hoe was het toen je hoorde dat hij overleden was?
A: ja, dat was echt bizar, want je vult dat zelf in natuurlijk ook, he. Want wij hadden natuurlijk onze bedenkingen. Ja, dat ie dus daar gewoon, ja wat mij bijstaat ... buiten toch, in de kou?
CW: ja, dat is zo’n beeld erbij
A: zo’n zwerver dus in de kou. Het kwam heel hard binnen, dat ik dacht, goh, kind, daar heb je het weer kind, ik kan niet anders zeggen als kind, van eh... dat je dit is overkomen. Wat sneu, wat moet jij meegemaakt hebben? Wat erg. En dat je dan niet hebt aangegeven, tenminste niet naar jou toe, want jij had hem toch lief ook, dat wist hij ook. Hij zat in je hart ook, dat wist hij gewoon en dat hij dan niet in zijn grootste paniek, want dat moet hij gehad hebben, dus heeft kunnen zeggen van, ik red het niet. Heb je nog een escape of wil je met mij nadenken over hoe ik nou verder moet.
D: geen hulp gevraagd
A: ja, had hulp gevraagd, had je klein gemaakt en de reden waarom je dat niet gedaan hebt, is dat, ja, je eergevoeligheid van
Ti: ja, hij was wel trots
D: ja?
A: je trots, ja of was je zover afgezakt dat je dacht, dit leven is geen leven en dat hoef ik ook niet meer op de rol te zetten. Het is klaar voor mij.
D: het kan beiden zijn
CW: op een gegeven moment haalt het je in.
D: jij zei eerder in het gesprek: Kunst, dat hij daar mee bezig was. Wat voor kunst?
A: ja, musea en dat soort dingen, dat staat... dat ie daar toch graag naar toe ging wel. Interesseerde hem wel, het belang van de kunst ook en dat droeg hij ook wel uit, vond ik. Ja.
Te: kan jij herinneren wanneer jij hem voor het laatst hebt gezien, hoe dat ging?
CW: ik denk dat ik hem nadat we hier gewerkt hebben, nooit meer heb gezien, vermoed ik
Te: met de website, ja
A: ja, ik was dus wel betrokken bij het afscheid, of tenminste, bij het vertrek. En toen het zover was en dat hij dus ook zei van nou, als Snoei nou betaald, dan kan ik gaan. En dus ook die digitale toetsen die hij moest doen en gehaald heeft. Want ik weet nog dat het me verbaasde, want het was heel veel wat hij moest doen daarvoor. Echt heel veel, hele boekwerken moest hij door.
D: wow
A: ja, echt heel veel, maar dat ik dat knap vond. Toen was het dat hij het vliegtuig had besteld, dat weet ik nog. En de laatste keer bij ons, dat was dus die keer dat hij dat geld had gekregen van Snoei en dat hij dus ook zei van, nu ga ik dus met het geld en ik ga alvast een goede fles wijn kopen, want ik vind dat ik het verdiend heb, ik heb zo hard gewerkt. En ik zei nou veel plezier en we gaven elkaar ook wel zoenen, geloof ik. Ja, ja
Ti: nou ja, jij zoent iedereen.
A: niet iedereen, Tineke, niet iedereen. Er zijn grenzen
Allen: hahaha
Ti: ah, ok!
A: maar het was een hartelijk afscheid
In deze keuken waar Tineke, Addy en Cees-Willem ook met Martijn hebben gezeten en vast ook net zoveel hebben gelachen, voelt het bijna alsof Martijn elk moment kan aanschuiven. Het is ook duidelijk dat Addy en Cees-Willem Martijn een warm hart toe dragen. Het was echt heel gezellig, we hebben zo veel gelachen. Ook veel grapjes op het randje, precies zoals Martijn dat leuk had gevonden. Maar ik zei het al eerder, ik zit in een tunnel. Ik houd een dubbel gevoel over Martijn.
Martijn heeft ook in deze periode bij Tineke niet om hulp gevraagd, net als die keer daarvoor en daarvoor en daarvoor. Het valt me op dat Addy zegt dat Martijn wel vertelde over de geliefde in Amerika, over zijn moeizame relatie met zijn vader en over GroenLinks, maar weinig over zijn relatie met Adri. Dat vind ik opvallend na alles wat we gehoord hebben over Adri en Martijn. Deelt Martijn wel echt zijn diepste gevoelens of kiest hij onderwerpen die veilig zijn om te vertellen, maar die wel persoonlijk aanvoelen?
Ik merk dat ik sceptisch ben en zelfs soms wat cynisch. Ik vraag me bij zo’n beetje alles af: is het fantasie of waarheid. Zoals bij die zelfhulpgroep in Brussel, waar hij na de dood van Adri naar toe zou zijn gegaan. Daar bekruipt mij het gevoel dat hij dat baseert op de cultfilm the Fightclub, waarin de hoofdpersoon allerlei hulpgroepen bezoekt. Het kan natuurlijk dat Martijn wel aan zichzelf is gaan werken, maar ik vind dat zijn patroon er anders uit ziet. Dat maakt dat ik twijfel en het creëert op een avond als deze een onderstroom gevoel bij mij.
Als David en ik later samen in de auto zitten, wil ik dit gevoel van de patronen met David bespreken. Ik zet de auto aan de kant, want ik wil even mijn aandacht op dit onderwerp houden om goed onder woorden te brengen wat me nou precies dwarszit.
T: want wat mij gewoon opvalt is Martijn een soort patroon lijkt te hebben. Hij lijkt elke keer ongeveer hetzelfde te doen. Hij ehmm... hij gaat feesten, het is gezellig, het is leuk dan lijkt het uit de hand te lopen met te veel drank of te veel drugs. En in plaats dat hij dan eerlijk is, gaat hij een verhaal verzinnen, dus hij heeft bijvoorbeeld tegen Annemieke gezegd, ik ga naar Australië en op een gegeven moment bij de GroenLinks mensen gezegd ik ga naar Amerika en dat kan natuurlijk, maar wat daar voor mij aan schuurt, waarom neem je dan niet je vrienden in vertrouwen? Waarom zeg je niet wat het echt is? Snap je wat ik bedoel?
D: ja, het lijkt inderdaad een patroon te zijn, ik snap wel dat dat ingewikkeld voelt, alsof hij nooit echt tot de kern komt.
T: dus je hebt zeg maar binnenwereld en buitenwereld verhalen, maar het lijkt wel alsof Martijn nooit met iemand, ja, zich... zeg maar, dat hij altijd een buitenwereld verhaal heeft gehouden.
D: maar heeft hij dat nooit? Was Adri niet de persoon waarbij hij wel alles kwijt kon?
T: ja, maar hij heeft toch tegen Adri ook gezegd van, dat hij uit een gereformeerd gezin kwam en dat zijn moeder overleden was en dat zijn vader hem het huis uit gekickt had. Ja, daar heeft hij toch ook niet het echte verhaal verteld?
D: maar wat nou als Adri begreep dat dit voor hem nou te privé en te pijnlijk was en dat hij zo wel degelijk is binnengekomen bij Adri, maar dat het uiteindelijk het gezamenlijke verhaal van Adri en Martijn naar de buitenwereld is geworden? Ik heb ook wel eens dat ik vrienden heb die zeggen, nou ja, naar de buitenwereld hebben we elkaar zus ontmoet, maar in werkelijkheid hebben we elkaar op Tinder ontmoet.
T: oh... ja....
D: dus dat je dan gezamenlijk ...
T: dat vind ik wel een hele mooie gedachte, daar word ik eigenlijk in een keer heel blij van. Dus dat je... jij zegt dus eigenlijk dat zij met z’n tweeën besloten hebben om te doen alsof hij dus het huis uitgekickt is, maar dat Adri wel het echte verhaal heeft geweten en dat ze er echt over konden praten.
D: ja, en dat Adri misschien begreep dat Martijn nog tijd nodig had en dat het dus misschien niet het voornemen is geweest om nooit open te breken, maar het leven heeft zich daarna natuurlijk overgenomen, dus dan kwam je daar niet meer aan toe. Het zou natuurlijk wel heel mooi zijn als ze samen de beveiligers zijn geweest van hun verhaal.
T: ja, heel mooi
En met weer een veel optimistischer gevoel over Martijn rijden we door naar huis.
En na alle tumultueuze verhalen wil ik nu ook graag meer weten over een heel andere kant van het verleden van Martijn. We kregen al informatie over verschillende periodes van zijn leven, maar een goed beeld over wat hij nou deed in Brussel heb ik niet. Daarom zoek ik op internet naar Alexander de Roo, de Europarlementariër van GroenLinks voor wie Martijn destijds werkte in Brussel. Dat is best lastig, want ik heb geen warme connecties meer, dus uiteindelijk besluit ik hem via LinkedIn te benaderen. Als je niet gelinkt bent, mag je maar een paar zinnen typen. Ik doe mijn best om mijn verzoek zo kort mogelijk op te stellen, maar dat valt nog niet mee. Mijn telefoonnummer neemt al ongeveer de helft van de toegestane karakters in beslag. Alexander reageert gelukkig positief op mijn vraag of we kunnen bellen. Hij herinnert zich Martijn nog heel goed. Alexander stelt voor dat we zijn vrouw Charlotte ook interviewen, zij kende Martijn ook.
Hiermee komen we aan het eind van deze aflevering van de podcast Het fantastische leven van Martijn. In de volgende aflevering gaan David en ik naar Oosterbeek om met Alexander en Charlotte te praten over het werk en leven in het politieke Brusselse landschap.
A: Dus we hadden 48 groene afgevaardigden, zitten dan 200 mensen omheen.
T: Ja
A: je bent GroenLinks maar je ook onderdeel van de groene fractie
C: daar bouw je dus ook relaties mee
A: daar heb je dus ook relaties mee
C: en die houden ook jaren vol. Overzichtelijk.